Her doğan çocuk için aydınlıktır tüm dünya, tüm yüzler, neşedir tüm gülüşler, tüm sesler, ışığa uyanır sevgiyle bakan gözler. Benim dünyamda bir bahar sabahı gönül gözümde yanan ışıkla aydınlanmıştı. Diğer çocuklardan farkım sadece bu kadardı.

     Okul çağına geldiğimde onlarla benim yazımın da farklı olduğunu öğrendim. Ailem arkadaşlarımla aynı okula yazdırdılar beni. Fakat ben tahtayı da göremiyordum, öğretmenimin defterime yazarak gösterdiklerini de göremiyordum.

     Sonra eğitimime Braille alfabesini öğrenerek edeceğim körler okuluna gittim. Bu okula başlama sürecinde tabi ki üzüldüm ve umutsuzluklara kapıldım. Çünkü bu okula gidebilmek için bazı resmi işlemler uzun sürüyordu.

     Nihayet beklediğim gün geldi..

     Umutsuzluğum yerini heyecana bıraktı.

Ve sonunda hayatıma yön verecek okulumla ve yazımla, benimle aynı yazıyı okuyup yazacak, arkadaşlarımla tanıştım. Benim için hayat burada şekil almaya başladı. Geç başlamama rağmen hızlı bir şekilde her şeyi öğreniyor ve üst sınıflardan ne öğrendiklerini sorup onları da öğrenmeye çalışıyordum.

     Okuyup yazmaya başladığımda arkadaşlarımla aramızdaki fark biraz daha değişik bir hal aldı. Onlar gözleriyle okuyorlardı, ben parmak uçlarımla dokunarak okuyordum. Ama aynı kitapları okuyorduk. Diğer farkımız benim hem görmeyen hem de gören arkadaşlarım vardı. Ben çok mutlu bir insandım. Parmaklarımın ucunda yandı ışık ve hiçbir zaman sönmeyecek.

      Hayat onunla başladı ve onunla devam edecek.

      Çivi kalemimle yazdığım, parmak uçlarımla okuduğum yazım, hayatımın bir parçası oldu. Çantamda kalem, tablet ve karton taşıyorum. Önemli gördüğüm bir konuda kimseden yardım istemeden not alabiliyorum. Öğretmenlik yaptığım okulda sınıfa girerken anlatmam gereken konu ile ilgili dokümanları yazarak, Diğer öğretmenlerin bilgisayardan çıktısını alarak yaptıklarını yapmış oluyorum. Unuttuğum bir şeyi dokunarak hemen hatırlıyorum. Duygularımı dile getirip, düşüncelerimi yazarak saklıyorum.

     Hayata onunla başladım ve onunla yürüyorum.

Nuray AYDEMİR